Hoe Doom's Combat evolueert naast moderne metalmuziek

Doom heeft altijd een symbiotische relatie gedeeld met metalmuziek, een verbinding die zo sterk is dat zelfs een korte blootstelling aan zijn soundtrack of iconische demonische beelden deze band onmiddellijk onthult. De serie staat bekend om zijn meedogenloze weergave van vlammen, schedels en duivelse wezens, die doen denken aan wat je zou kunnen zien op een ijzeren eerste podium. Omdat Doom is geëvolueerd tijdens zijn 30-jarige geschiedenis, heeft de soundtrack de gameplay van de game weerspiegeld, beide continu opnieuw uitvinden. Uit de thrash metal wortels van het originele spel, heeft Doom gewaagd door verschillende metalen subgenres, met als hoogtepunt de moderne metalcore-invloeden die in Doom worden gezien: The Dark Ages.

De originele Doom, uitgebracht in 1993, liet zich inspireren van de dominante metalbands van de late jaren 80 en vroege jaren 90. Co-maker John Romero heeft invloeden zoals Pantera en Alice in ketens aangehaald, wat duidelijk is in nummers als "Untitled" van de E3M1: Hell Keep Level, met een riff die opvallend lijkt op Pantera's "Mouth of War". De score van de game omarmde het thrash -subgenre, waarbij de essentie van bands als Metallica en Anthrax werd vastgelegd, spelers door de gangen van Mars voortstuwt met een soundtrack zo tijdloos als het spel zelf.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Al meer dan tien jaar bleef Doom zijn snelvuurgameplay harmoniseren met een vergelijkbare energieke soundtrack. De afgifte van Doom 3 in 2004 betekende echter een significante verschuiving. Deze game omarmde een langzamer, meer opzettelijk tempo geïnspireerd door overlevingshorror, waardoor een nieuw geluid nodig was. Terwijl Trent Reznor aanvankelijk werd benaderd om het geluid te ontwerpen, was het Chris Vrenna en Clint Walsh die uiteindelijk de score componeerden en inspiratie haalden uit "Lateralus" van Tool. Het hoofdthema van Doom 3, met zijn complexe tijdshandtekeningen, vulde de griezelige sfeer van de game perfect aan.

Ondanks het commerciële succes werd de afwijking van Doom 3 in overlevingshorror gezien als een anomalie in de serie. Deze periode viel samen met een bredere evolutie in FPS -games, beïnvloed door titels als Call of Duty en Halo. Evenzo navigeerde de metal scene door zijn eigen veranderingen, waarbij het Nu-Metal-tijdperk plaatsmaakte voor nieuwe geluiden. De experimentele benadering van Doom 3 van zowel gameplay als muziek was een gedurfde zet, in overeenstemming met de verschuiving van de industrie naar meer gevarieerde ervaringen.

Na een periode van ontwikkelingsuitdagingen keerde Doom in 2016 terug met een heruitvinding die diep resoneerde met fans. De score van de game, gecomponeerd door Mick Gordon, bevatte lagen sub-bas en witte ruis, waardoor een viscerale ervaring werd gecreëerd die overeenkwam met de intense gameplay van de game. De soundtrack van Doom 2016 was een viering van het Djent -subgenre, die de game naar nieuwe hoogten stuwde en het een plek verdiende onder de meest gevierde videogamescores.

Het vervolg, Eternal, zag Gordon terugkeren, hoewel het proces beladen was met complicaties. De resulterende soundtrack leunde in het metalcore -genre en weerspiegelde het modernere en experimentele ontwerp van de game. Elementen van Gordons werk met bands als Bring Me the Horizon en Architects zijn te horen, die elektronische spatten toevoegen en verpletterende storingen die de platforming- en puzzelelementen van Doom Eternal aanvulden.

Persoonlijk blijft Doom 2016 mijn favoriet in de serie, net als mijn voorkeur voor de Rawer Metal -albums van 2016 boven de meer verfijnde werken die volgden. DOOM Eternal, hoewel uitstekend, legt niet helemaal dezelfde essentie voor mij vast, hoewel veel fans het in hoger respect houden.

DOOM: The Dark Ages introduceert nieuwe gevechtsdynamiek, wat suggereert dat een passende soundtrack nodig is. De fragmenten die we hebben gehoord van nieuwe componisten die de beweging afmaken op een mix van eerdere en huidige metalen invloeden, in lijn met de vernieuwde gameplay van de game. De donkere eeuwen vertraagt ​​het tempo van het eeuwige, de introductie van een Captain America-achtig schild en elementen met meer dan levense leven zoals Mechs en Dragons, die de gevecht van de originele Doom-gebaseerde corridor-gebaseerde, maar op een grotere schaal weerkaatst.

De soundtrack voor de donkere eeuwen moet net zo veelzijdig zijn als zijn gameplay, in staat om zware, impactvolle momenten en lichtere, meer wendbare secties te leveren. Invloeden van bands als geslagen losse zijn te horen, waarbij seismische storingen worden gecombineerd met thrash-achtige elementen die doen denken aan de oorspronkelijke ondergang. Terwijl Doom blijft evolueren, put het niet alleen uit zijn eigen geschiedenis, maar ook uit bredere invloeden in gaming en muziek, en belooft het een opwindende toekomst voor fans van beide.